Tajne agentki ery Joseon- Gisaeng

Jeśli jesteście ciekawi kto donosił informacje królowi lub gubernatorowi w Joseon, albo ciekawią was historyczne dramy, ale nie wiecie co to gisaeng ten post jest dla was! :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kim były gisaeng? 

Wiele osób uważa je za prostytutki, gdyż jest to odmiana gejszy z Japonii. 

Ale gisaeng czasem nazywane Ginyeo były bardzo ważnym elementem ery Joseon.

Po raz pierwszy pojawiły się w Goryeo, były to prawne artystki, od których wymagano wykonywanie różnych funkcji dla państwa. Wiele z nich było zatrudnionych na dworze, ale były także w całym kraju. 

Szkolono je w dziedzinach poezji, sztuki plastycznej, prozy, ale ich talenty były często ignorowane z powodu niskiej pozycji społecznej. Niektóre gisaeng uznawane były nawet bohaterkami. Mimo ich zasług, świetnych umiejętności, wspaniałej lojalności i oddania mało osób pamięta kim tak naprawdę były. 

Jeśli wstęp was zainteresował, zapraszam do czytania dalej :)

Jaką miały pozycję społeczną?

W całym okresie Goryeo i ery Joseon gisaeng miały najniższą rangę w społeczeństwie. Ten status nazywał się cheonmin, przydzielono do niego również innych artystów takich jak rzemieślników, ale i również niewolników. Status był dziedziczony, więc córka gisaeng automatycznie stawała się jedną z nich, pod czujnym okiem szefowej gisaeng uczyła się poezji, sztuki i muzyki. Czasem rodziny szlacheckie, które straciły cały majątek za zdradę czy inne czyny stawały się z rozkazu króla, albo urzędnika reprezentującego daną prowincję czyli gubernatora wysyłane do domu gisaeng. Począwszy od okresu Goryeo rządzące biura w każdym okręgu prowadziły rejestr gisaeng. 

Wiele gisaeng wyszkolonych w poezji udało się przetrwać. Ich poezja często odzwierciedla ich ból i rozstanie, podobnie jak wiersze skomponowane przez urzędników na uchodźstwie. 

Gisaeng dołączone do lokalnego biura rządu, były zwane Gwan-gi, a ich status społeczny został oddzielony od niewolników, chodź technicznie wszystkie były rangi cheongmin.

W strukturze hierarchi społecznej w Korei gisaeng były prawie jak niewolnice dlatego jest takie określenie "Posiadający korpus niższej klasy, ale umysł arystokraty". 

Jak wyglądała ich kariera? 

Kariera gisaeng była bardzo krótka, trwała ona zwykle od 16-17 do lat 22. Tak się prezentował dla nich przydział ubioru: 

Tylko kilka gisaeng było w stanie utrzymać swoją pozycje nawet po 22 roku życia. Zajmowały się one medycyną i krawiectwem oraz nauką młodych gisaeng, lecz nie mogły one już zabawiać gości w tawernie.Są jednak wyjątki, jeśli jakiś szlachcic wykupi gisaeng od państwa, może mu usługiwać jako konkubina do 50 roku życia. Na taki zakup nie mogło pozwolić sobie wiele osób z Joseon. Wszystkie gisaeng zgodnie z prawem miały przejść na emeryturę po 50 roku życia, niezależnie gdzie pracowały i jaki miały status w tawernach. 

W późniejszym czasie Joseon opracowano system trzywarstwowy gisaeng. Polegał on na tym, że najwyższy poziom nazywał się haengsu, były to gisaeng, ktrórę tańczyły i śpiewały na ucztach wyższych klas społecznych. Gdy ich wiek przekroczy trzydzieści lat nie mogły już przebywać na takich spotkaniach, do swojej emerytury zajmowały się medycyną i szyciem. Średni poziom nazywał się

seonsang, ten stan społeczny był podobny do haengsu. Seongsan zajmowały się szkoleniem gisaeng oraz dyscypliną. Najniższą warstwą gisaeng były samsu.  Nie mogły one wykonywać pieśni i tańców z haengsu. System warstwowy przełamał się w Joseon w XIX wieku. 

Gisaeng mogły robić karierę w tawernach, zdobywając przy tym pokaźny majątek. Ale najczęściej kupowały one sobie same przybory do makijażu i ubrania, więc ich majątek szedł na ich potrzeby.

Szkoły dla gisaeng? 

W trójwarstwowym systemie późniejszym w Joseon powstały szkolenia, jak i szkoły dla gisaeng pierwszej kondygnacji. Studia trwały trzy lata i obejmowały naukę poezji, tańca, muzyki i sztuki. Przygotowywania do bycia gisaeng trwały od ósmego roku życia dziewczyny. Najbardziej zaawansowane szkoły dla gisaeng mieściły się w Phenianie. System ten był kontynuowany nawet w czasie japońskiego okresu kolonialnego, w tym czasie te szkoły nazwano gwonbeon.

Jakie było ich życie codzienne?

Jako niewolnice rządu ich życie było bardzo ścisłe i regulowane.  Były nadzorowane przez oficera, który nazywał się hojang. Był on odpowiedzialny za prowadzenie rejestru gisaeng, oraz za pilnowanie by żadna dziewczyna nie uciekła. Artystki musiały pojawić się u niego do kontroli 2 razy w miesiącu, ponadto były zobowiązane uczestniczyć w szkoleniach tańca i muzyki. Ich czas trwania zależał od regionu. Lecz szczegółowe sprawy gisaeng nie były bezpośrednio nadzorowane. Gdy pojawiły się jakieś problemy między dziewczyną a klientem, lub gdy koszty postępowania karnego były wielkie, sprawą zajmowały się haengsu. 

Oprócz tego, wiele gisaeng miało "męża", który zapewniał im ochronę i wsparcie ekonomiczne, takie jak kupowanie im cennych rzeczy, czy przyznawanie im wyższego statusu społecznego w zamian za rozrywkę. "Mężami" byli zazwyczaj dawni żołnierze lub pracownicy rodzin królewskich.

Domy gisaeng były często w pobliżu rynku.

Gisaeng jako tajna agentka?

Gisaeng miały szereg różnych ról politycznych, jako słudzy państwa. 

Były zatrudniane do rozpoznania zagranicznych dygnitarzy z części Chin, jak i również towarzyszenia im gdyby pozostali w kraju. Dzięki dużej ilości osób odwiedzających tawerny, gisaeng stały się źródłem informacji dla rządu, To dzięki informacją od gisaeng armia rebeliantów mogła łatwo podjąć twierdze Jongju na początku XIX wieku. Gdy koreańskie miasta upadały podczas wojny japońsko-koreańskiej, artystki zabawiały zwycięskich generałów. Gisaeng były bardzo odważne, gdy do tawerny przychodzili generałowie japońscy, zabijały ich lub próbowały zabić. Niektóre gisaeng były również aktywne w koreańskich ruchach niepodległościowych na początku XX wieku. Dostarczały również pożywienie armii.

Kilka kadrów z dram historycznych z gisaeng:

Co teraz myślicie o gisaeng?

Jak wam się podobał post? 

Komentujcie :) 

.