~ w ostatnim rozdziale ~
- Nawetari? - odezwał się głos za nią.
Córka Meiko odwróciła się ku osoby mówiącej jej imię i ujrzała dosyć zakłopotaną i wystraszoną Su Jin.
- Czego chcesz?!
- Porozmawiać...
- Rozmawiamy - warknęła wypuszczając kolejną strzałę ku tarczy.
Trwała cisza, jedynie ciche szusy łuku zagłuszało ją. Wreszcie jednak Su Ji odezwała się znowu.
- Masz rację, jestem szpiegiem... - przyznała się. - Ale nie rozumiem dlaczego mnie nie wydałaś....
Nawetari opuściła napięty łuk i odwróciła się ku cyrkówce patrząc prosto na nią.
- Bo chce się dołączyć do waszego planu - odpowiedziała pewnym głosem.
- Co?!
- Tak jak słyszałaś, chce obalić moją matkę...
- Jednak mam jeden warunek, nie powiem nikomu o twoim planie, jeśli będziesz się od teraz trzymać z daleka od Jong Mina. On jest mój...
Su Jin poczuła nagłe ukłucie w sercu. Uświadomiła sobie, że zawaliła swoją misję, gdyż zakochała się szczerze w Jong Minie. Była to jej pierwsza miłość, a do tego spełniona i odwzajemniona. Teraz jednak Nawetari żądała od niej by wyzbyła się tych uczuć na rzecz planu obalenia Meiko i ocalenia Cesarstwa.
- Mam poświęcić swoje uczucia dla dobra Ha Ny i całego Cesarstwa? - pomyślała zszokowana.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Minęło pięć miesięcy od przyjazdu Ha Ny do admirała. Wszystko przebiegło zgodnie z planem. Urodziła. Była to dziewczynka, którą nazwała Sana. Chciała by jej imię przypominało jej o swoich rodzicach stąd "S" od Sung Sana i "Ana" od Ha Ny. Była późna jesień i wokół domu admirała było można zauważyć panujący wszędzie spokój. Służba cicho zamiatała podwórze, a dzieci bawiły się biegając tam i z powrotem. Na werandzie przy stole siedziała Ha Na trzymając na rękach małą Sanę, której bladziutka skóra oraz cieniutkie, czarne włoski wystawały z kocyka.
- Nareszcie mogłam ci pokazać nasz świat kochanie - szepnęła z uśmiechem na ustach do swojej córki Ha Na.
Nagle poczuła jak ktoś zakrywa jej od tył oczy. Z lekkim westchnieniem lecz i zadowoleniem w głosie powiedziała kogo się teraz najbardziej spodziewa.
- Skąd wiedziałaś? - zapytał siadając obok Sung San.
- Kobieca intuicja - zaśmiała się widząc, że z korytarza nadchodzi jej rodzeństwo z zabawkami dla dziecka o które prosiła by przynieśli.
- Daj mi moją kochaną siostrzenice na rączki - poprosiła Hye Ri wystawiając już ręce.
Se Hyun wchodzący na werandę z podwórza zaśmiał się widząc taką dziewczynę.
- Czemu się śmiejesz? - zapytała urażona biorąc Sanę.
- Po prostu byłabyś idealną mamą - roześmiał się jeszcze bardziej.
- Racja. Już i tak jest ulubioną ciocią, która mi nawet nie daje dojść do siostrzenicy - zawtórował Seung Ho.
Wszyscy wybuchli śmiechem. Ich radość jednak przerwał admirał, który poprosił by jedna ze służących zabrała dziecko gdyż musieli o czymś ważnym porozmawiać. Podeszła do nich kobieta w średnim wieku przy której był mały chłopiec. No oko mógł mieć pięć lat. Jego brązowa czupryna i zadziwiające niebieskie oczy wzbudzały zaskoczenie w wielu osobach w posiadłości admirała, jednak mimo to dostał dużo miłości. Chłopiec zauważył małą Sanę i będąc zaciekawiony przyglądał się jej, co przykuło uwagę Sung Sanowi.
- Ty też zajmij się naszą Saną - powiedział generał lekko czochrając brązowe włosy chłopca.
Niebieskie oczka dziecka wbiły się w twarz generała i z dumą dziecko odparło:
- Tak jest Panie!
- Jak masz na imię chłopcze? - zapytała Ha Na.
- Raun - odpowiedział zakłopotany.
- W takim razie Raun zaopiekuj się Saną - dodała była cesarzowa.
Admirał widząc, że służąca z Raunem odeszli zbliżył się do obecnych przy Ha Nie. Wszyscy zaniepokojeni zapytali się o co takiego chodzi. Okazało się, że przybył list z pałacu...
- Su Jin pisze, że dzisiaj w nocy pójdzie z Nawetari po pieczęć, a potem jakoś ucieknie z pałacu i dostarczy nam ją. Najlepiej jednak by było jakbyśmy się spotkali w neutralnym miejscu, żeby twój pobyt tutaj Ha No nie wyszedł na jaw. - W takim razie kto może pojechać?
- Ja mogę! - odparła Hye Ri czując, że przez te miesiące zbytnio się zasiedziała.
- W takim razie pojadę z nią - powiedział Se Hyun podnosząc rękę.
Nagle Ha Na wysłała do siostry tajemnicze spojrzenie będące reakcją na zachowanie Se Hyuna. W odpowiedzi jednak ujrzała jak Hye Ri patrzy na nią mówiąc tak by nikt nie słyszał " Daj ty już spokój". Nie minęło półgodziny, a admirał odesłał gołębia wraz z wiadomością, gdzie się mają spotkać. Wybrano obóz cyrkowy Su Jin, gdyż był po środku drogi dla obydwu grup.
- W takim razie pójdę się spakować, droga do obozu zajmie nam z pół dnia, więc powinniśmy wkrótce wyruszyć - oznajmiła Hye Ri idąc do swojej komnaty.
Spakowała najpotrzebniejsze rzeczy do plecaka. Sprawdzając czy wszystko wzięła usłyszała jak ktoś puka do drzwi. Zamyślona odpowiedziała "proszę" po czym osoba weszła do środka.
- Se Hyun... - powiedziała lekko zaskoczona dziewczyna próbując unikać jego wzroku.
- Spakowałem się już, jesteś gotowa?
- Tak, wszystko mam. Ruszajmy.
Hye Ri już miała wychodzić przez drzwi, gdy zagrodził jej drogę Se Hyun opierając rękę na futrynie. Spojrzała na niego pytającym wzrokiem, jednak wciąż nie zachowywała się tak jak dawniej miała w zwyczaju przy nim.
- Możemy porozmawiać? - zapytał poważnym tonem.
- Nie mamy teraz czasu, ruszajmy - odpowiedziała zimno Hye Ri.
W tym czasie do pałacu przybyły dwie kobiety ubrane w czarne szaty do jazdy konnej. Widząc je od razu podbiegła do nich służba, która odebrała konie i zaprowadziła je do stajni podczas gdy obydwie udały się na dziedziniec.
- Było niesamowicie, jazda konna jednak potrafi przywrócić człowieka do życia - zaśmiała się Nawetari poprawiając rozwiane, czarne włosy.
Jej oczy emanujące małe iskierki aż promieniały. Od czasu zawarcia układu z Su Jin zaczęła ją traktować bardziej ufnie i nawet się zaprzyjaźniły. Obydwie dążyły do tego by obalić matkę dziewczyny, niestety dzieliło ich jedno. Miłość do Jong Mina. Zgodnie z warunkiem Nawetari Su Jin trzymała się od niego z daleka co było dla niej trudne. Chłopak przychodził do niej i chciał z nią porozmawiać, jednak go unikała bez dawania jakichkolwiek wyjaśnień.
- Wysłałam Ha Nie wiadomość odnośnie planu, powinnyśmy jeszcze raz go omówić - wyjaśniła Su Jin.
- Dobry pomysł. Pomyślałam że najlepszą porą na wprowadzenie go w życie byłoby o północy gdy strażnicy są pod koniec swojej warty, wtedy zazwyczaj wszyscy już zasypiają, więc nie będą nic słyszeć spod ziemi.
- W porządku, to i tak nie zajmie nam długo, najważniejsza jest potem moja ucieczka.
Nagle Nawetari posmutniała. Zrozumiała, że to może być jedna z ostatnich chwil jakie spędzą razem, gdyż po ucieczce Su Jin nie wiadomo kiedy się jeszcze zobaczą.
- Masz już plan ucieczki? - dopytała czarnowłosa.
- Ucieknę najdalej jak się da podziemnymi korytarzami, a potem koło świątyni niedaleko komnat przemknę się na zewnątrz - objaśniła wszystko Su Jin powtarzając w głowie by nie zapomnieć.
- W porządku, mam nadzieję, że wszystko pójdzie zgodnie z planem.
Po tej rozmowie rozdzieliły się kierując się do swoich komnat by się przebrać. Su Ji idąc wąskim korytarzem do skrzydła, gdzie mając pokój czuła pustkę w środku. Wiedziała, że dzisiaj opuszcza pałac i już więcej nie zobaczy Jong Mina o którym śniła po nocach. Jego delikatny uśmiech i przydługawe włosy sprawiały, że na sam ich widok w pamięci uśmiechała się. Wreszcie od pokoju dzielił ją już jeden zakręt. Zamyślona wolnym krokiem odwróciła się w prawo, gdzie ujrzała właśnie Jong Mina. Mężczyzna stał oparty nogą o ścianę i najwyraźniej na nią czekał. Był to dosyć dziwny widok, gdyż od dawna nie przychodził już do niej.
- O co chodzi? - zapytała lekko zaskoczona i zarazem uradowana.
- Widzę, że się dobrze dogadujecie z Nawetari. Czy może ona ci coś powiedziała dotyczącego mnie, że ostatnio nie chciałaś mnie widzieć?
- Nie wiem o czym mówisz - próbowałam zdusić tę rozmowę już na początku, jednak Jong Min nie dawał za wygraną.
- Wiem, że minęło dużo czasu, ale powiedz mi szczerze naprawdę nic nie czułaś podczas naszego pocałunku w szafie? - dopytał poważnym tonem.
Spojrzała na niego zmartwionym wzrokiem. Wiedziała, że jeśli chłopak będzie wciąż tak naciskał na odpowiedź na to pytanie to w końcu kiedyś się złamie.
- Nie mam czasu na twoje gierki Jong Min, daj mi spokój - odparła Su Jin zatrzaskując za sobą drzwi.
Chłopak widząc tą samą reakcję co zawsze westchnął i wciąż oparty o ścianę dopowiedział:
- Wiem, że to co się między nami stało było prawdziwe. Poczekam na ciebie aż sama to przyznasz...
Su Jin zaciskając pięści z bezradności i złości na samą siebie usiadła na łóżku myśląc nad tym co powiedział jej Jong Min. Miał rację. Kochała go, ale co mogła zrobić skoro taki był warunek Nawetari...
***
W tym czasie Se Hyun i Hye Ri wsiedli na swoje konie po wcześniejszych pożegnaniach z resztą i skierowali się do obozu cyrkowego. Strzelili lejcami by przyśpieszyć konie. Długie włosy pani kapitan powiewały na wietrze sprawiając, że w blasku zachodzącego słońca wydawały się być lekko czerwone i błyszczące. Jechali przez złociste polany, strumienie, a nawet i wzgórza, które przypominały im o wolności. Pędząc na koniu Hye Ri czuła się jakby leciała. Wydawało się, że nie było wokół niej żadnych ograniczeń. Mijały godziny, a kilometry jakie pokonali mijały jakby było to parę kroków. Wreszcie postanowili zrobić postój. Zeszli z koni i obliczając czas kiedy mają się spotkać z Su Jin stwierdzili, że mogą chwilę przenocować na polanie, gdyż po otrzymaniu pieczęci najlepiej będzie jeśli wrócą prosto do Ha Ny. Musieli być wypoczęci, a i tak byli blisko. Se Hyun poszedł po drewno na opał, a Hye Ri zdjęła z koni plecaki i rozpakowała trochę prowiantu. Siadając na suchej trawie patrzyła jak Se Hyun próbował rozpalić ogień. Przykucnął na ziemi i odwracając głowę o dziewięćdziesiąt stopni zaczął dmuchać w miejsce, gdzie zaprószył ogień. W jednej chwili chrust zaczął płonąć przez co mogli oświetlić obozowisko i się trochę zagrzać. Se Hyun nie chciał jeszcze bardziej kłopotać Hye Ri swoim towarzystwem, gdyż wiedział, że jak dotąd specjalnie go unikała, więc usiadł po przeciwnej stronie ogniska. Wpatrywał się w lecące iskry, a ogień oświetlał mu twarz. Hye Ri co jakiś czas będąc wtulona w swoje podkurczone kolana przypatrywała się jego rysą.
- Wygląda naprawdę przystojnie - pomyślała uśmiechając się na twarzy.
Nagle zza dziewczyny dobiegł dziwny dźwięk, jakby szelest. Od razu wyciągnęła swój miecz, a Se Hyun podbiegł do niej. Gotowi do walki wypatrywali przeciwnika. Przypuszczali, że mogą być to jacyś rabusie chowający się za bocznymi krzakami, jednak po chwili ich obawy minęły. Zza zżółkniętego krzaka wyszedł szary zając. Obydwoje opuścili gardę i patrząc na siebie zaśmiali się.
- Chyba jesteśmy przewrażliwieni - zagaił rozmowę Se Hyun.
- Najwyraźniej...
- Proszę przestań traktować mnie z takim dystansem. Jeśli chcesz to możemy o wszystkim zapomnieć i dalej być tylko przyjaciółmi - zaczął próbować i tak.
- Nie! To nie tak...
- Jak mam mu powiedzieć, że ten nieustraszony kapitan piratów boi się mu wyznać, że go kocha.... - pomyślała przejęta.
- W porządku. W takim razie po prostu zapomnij o tym co mówiłem... - dodał czując, że ma już złamane serce.
Hye Ri mimo to wciąż bała się mu powiedzieć co czuje. Od małego nie zaznawała miłości, żyła jako pirat, który kierował się rozumem i podstępami, a nie uczuciami. Nikt jej nie nauczył kochać, więc bała się, że jeśli powie mu co czuję to tak jak i jej rodzice kiedyś i on ją zostawi i odejdzie...
- Prześpijmy się lepiej chwilę - zaproponował Se Hyun kładąc się na boku.
Hye Ri poczuła, że naprawdę krzywdzi chłopaka, więc nie będąc pewna co powinna zrobić już miała się odezwać, gdy ktoś wybiegł z lasu obok nich. Była to grupka mężczyzn ubranych w poszarpane ubrania i mająca miecze. Kazali się odsunąć od koni i prowiantu, gdyż mieli zamiar je ukraść. Jeden z mężczyzn wystawił miecz naprzeciw Hye Ri i wciąż celując w nią przeszedł parę kroków jakby po okręgu aż doszedł do koni.
- Jednak moja intuicja mnie nie myli - oznajmiła.
- Przynajmniej mogę odreagować - dodała wyciągając w sekundę miecz. - Zabawmy się !
Se Hyun słysząc bandytów wstał na równe nogi po czym szybko dosięgnął swojego miecza. W blasku ognia starli się wraz z pięcioma przeciwnikami. Walka oczywiście nie była fair, jednak licząc, że Hye Ri jest kapitanem, a Se Hyun był świetnym złodziejaszkiem i rozbójnikiem w przeszłości to przeciwnicy wydawali się nie mieć żadnych szans. Dźwięk wymiany ciosów rozprzestrzenił się na całej polanie. Dziewczyna widząc atak wroga zrobiła unik po czym obracając się rozcięła mu ramię, a następnie kopiąc w tył kolana przewróciła go na ziemię. Po dwóch krokach zaatakował ją następny rabuś, któremu wbiła miecz prosto w brzuch sprawiając, że jego krew pobrudziła jej ubrania. Mężczyzna w masce czując, że coś nie daje mu oddychać próbował wziąć wdech, jednak jedynie krew wypłynęła mu z ust. Ze strugą szkarłatnej cieczy opadł na ziemię. Hye Ri rzuciła przelotnym spojrzeniem na swoje ofiary po czym spojrzała na Se Hyuna, który kończył swoją działkę. Jednak widząc ostatniego przeciwnika przed sobą zadrżał.
- Yun So? - zapytał zszokowany patrząc na tatuaż na ręce wroga.
Przeciwnik, który okazał się być kobietą zdjął swoją maskę i z zaskoczeniem w oczach spojrzał na chłopaka.
- Se Hyun?
- Nie wierzę, że to ty! - zaśmiał się chłopak opuszczając broń.
Hye Ri widząc to spojrzała na ich dwójkę i z zaskoczeniem w oczach podeszła pytając o co chodzi. Ich przeciwniczka odwróciła się ku Hye Ri by się jej lepiej przyjrzeć. Obydwie kobiety zmierzyły się wzrokiem i dopiero wtedy pani kapitan piratów dostrzegła jak wygląda dziewczyna. Miała ona brązowe włosy za ramiona z paroma warkoczykami i lekko czerwonymi końcówkami. Jej oczy wydawały się być czarne, lecz z odbijający się ogniem w jej tęczówkach dojrzała trochę brązu. Yun So uśmiechnęła się lekko po czym schowała swój miecz.
- Dawno się nie widzieliśmy - odparła do Se Hyuna. - Szukałam cię i to nawet nie wiesz jak długo...
- Co tutaj robisz? Powinnaś być w pałacu mojego brata w Goreyo.
- Po twoim wygnaniu uciekłam żeby cię znaleźć, jednak nie udało mi się aż do teraz - odpowiedziała delikatnym głosem, który już od czasów dziecięcych Se Hyuna go koił i uspokajał.
- Zastanawiałem się dlaczego Jong Min ma poślubić Nawetari skoro to wy mieliście być parą królewską...
- Wybrałam ciebie Se Hyun. Nie chciałam poślubić osoby, której nie kocham - wyjaśniła ze smutkiem w głosie. - Dlatego chciałam cie odszukać, ale po wygnaniu zapadłeś się jakby pod ziemie.
Hye Ri stała i czuła jakby ktoś wylał na nią kubeł zimnej wody. Nagle pojawiła się dziewczyna z przeszłości Se Hyuna, która w dodatku w Goryeo była z nim w związku. Nie mogąc w to uwierzyć spojrzała na chłopaka, który najwyraźniej ucieszył się widząc dawną miłość. Zawiedziona tym westchnęła i chowając miecz wróciła do ogniska, gdzie usiadła i patrzyła w ogień co jakiś czas rzucając okiem na ową dwójkę przy lesie. Z grymasem na twarzy czuła się odtrącona.
- Ciekawe czy dalej ją kocha - westchnęła z dezaprobatą.
Wtedy zastanowiła się nad tym, że tak naprawdę Se Hyun nigdy nie mówił co go spotkało, że został wygnany. Wszyscy widzieli tylko, że jest zdetronizowanym księciem, nawet Hye Ri nigdy nie myślała, żeby spytać o powód, jednak teraz zaczynało jej się przejaśniać w głowie. Domyślała się już powodu. Powodu, który ma bardzo ładne włosy....
Minęło dwie godziny, a chłopak wrócił do ogniska. Siedzieli razem w ciszy, jednak Hye Ri korciło zapytać dokąd poszła Yun So. Mimo tego ucieszyła się, że już sobie poszła.
- Rany Hye Ri opanuj się! Nie bądź znowu królową zazdrości - warknęła na siebie w podświadomości dziewczyna.
Se Hyun oparł się rękami o ziemię i siedząc na ziemi wpatrywał się w gwiazdy. Widać było, że o czymś uporczywie myślał. Hye Ri jednak przerwała wreszcie tą ciszę, gdyż nie wytrzymała z ciekawości i zazdrości. Pytając się kim była wcześniejsza dziewczyna Se Hyun spojrzał na nią smętnym wzrokiem.
- Tradycją w moim kraju jest, że żonę wybierali nam ministrowie. Yun So była córką najwyższego ministra i od najmłodszych lat widywaliśmy się ze sobą. Kiedy dorośliśmy zakochaliśmy się w sobie. Oświadczyłem się jej nawet, jednak tego samego dnia okazało się, że ministrowie wybrali ją jako żonę dla mojego brata. Próbowałem z nimi porozmawiać i wyjaśnić, że to ja ją kocham jednak nie słuchali mnie - wyjaśniał z melancholią w głosie chłopak o brązowych włosach średniej długości.
- Nie mieliśmy żadnego wsparcia w pałacu, więc zaplanowaliśmy ucieczkę, jednak Yun So wystawiła mnie. Dostałem od niej list mówiący, że chce wypełnić swój obowiązek przy boku mojego brata. Nasz związek został ujawniony, jak i moja próba ucieczki z nią, więc ministrowie stwierdzili, że muszę za to zapłacić, gdyż to zdrada rodziny królewskiej i tradycji kraju. Wygnali mnie.... - dopowiedział swoją historię odczuwając ulgę, że mógł to komuś powiedzieć.
- Yun So powiedziała mi teraz, że tak naprawdę nigdy nie napisała żadnego listu, a w dniu ucieczki została zamknięta w swojej komnacie przez ojca. To on wszystko ukartował tak bym zniknął z pałacu. Ona jednak kochając mnie uciekła przed ślubem i szukała mnie...
- Więc co teraz? Znaleźliście się w końcu... - odparła zawiedziona dziewczyna.
- Minęło zbyt dużo lat, jak mi moje uczucia się zmieniły - wyjaśnił kierując swój wzrok na Hye Ri.
Dziewczyna aż się zaczerwieniła. Wybrał ją ponad jego dawną miłość. Ucieszyło ją to. Niestety przez to, że spotkali Yun So stracili swój czas na sen, więc postanowili powoli się już pakować. Czas nieubłaganie pędził, a misja sama się nie wypełni. Se Hyun zaczął gasić ognisko, gdy Hye Ri załadowywała konie. Wreszcie będąc już prawie spakowani dziewczyna podniosła ostatnią torbę, którą chciała zawiesić na tył swojego konia, jednak pakunek był na tyle ciężki, że trudno było jej go podnieść na wysokość grzbietu zwierzęcia. Będąc krok od niego próbowała użyć więcej siły, jednak nie dała rady. Widząc to Se Hyun uśmiechnął się pod nosem i podchodząc do niej stanął za nią i odebrał od niej pakunek. Hye Ri była zszokowana, gdy nagle jej dłoni dotknęły dłonie chłopaka, który podniósł torbę i umiejscowił na koniu. Dziewczyna odwróciła się do niego i poczuła jak ciało chłopaka lekko muska jej ubrania. Byli tak blisko siebie, że mogła usłyszeć jego oddech. Se Hyun spojrzał na nią, a ona również podnosząc wzrok ku niemu poczuła jak szybko bije jej serce a oddech staje się płytki. Delikatny wietrzyk delikatnie rozwiał jej czarne włosy na boki przez co Se Hyun poczuł zapach wody różanej. Chłopak zahipnotyzowany tym widokiem swojej ukochanej delikatnie założył jej za ucho kosmyk włosów, który opadł jej na bok twarzy przez co jego dłoń musnęła jej delikatną skórę gładząc jej policzek. Z każdą sekundą zaczął się zniżać twarzą ku niej wciąż dotykając ręką jej policzka. Hye Ri wpatrzona w niego czuła jakby zaraz jej serce miało wylecieć. Z lekką nieśmiałością spojrzała mu głęboko w oczy gdy już będąc od siebie kilak centymetrów chłopak się wstrzymał.
- Przepraszam.. - powiedział odchylając twarz.
Hye Ri jednak w jednej chwili chwyciła go za kołnierz ubrania i przyciągnęła ku sobie. przechylając lekko głowę w prawo dotknęła jego ust swoimi. Chłopak zszokowany tym co zrobiła zamknął oczy i również włączył się do pocałunku. Chwytając ją w tali pozwolił by jej ręce opadły mu za szyję. Ich serca biły jednym rytmem. Delikatny pocałunek który zainicjowała Hye Ri zaczął się zmieniać w pełny miłości, który pokazał, że dziewczyna szczerze kochała Se Hyuna.
